Przyznam się, że do końca nie potrafię trafnie zdefiniować, czym jest charyzma.
Czy charyzma to takiego wrodzony talent, czy bardziej umiejętności wyćwiczone, zdobyte? Często używamy tego określenia w stosunku do liderów, artystów albo polityków, ale chyba mało kto wie, gdzie ma ono swój początek.
Charyzma z greckiego (chárisma) oznacza dar.
W dawnej teologii tym zwrotem określano jednostki, które otrzymały łaskę lub dar boży. Osoba taka miała często szczególną relację z Bogiem, przez co była niejako wyróżniona wśród innych ludzi. W pierwotnym rozumieniu była to zatem cecha niedostępna dla każdego, nie dało się jej nabyć poprzez naukę lub praktykę.
Obecnie jednak to określenie zostało bardzo przewartościowane. Osobą charyzmatyczną może być każdy z nas, można to w pewien sposób wyćwiczyć.
Emma Seppala w swojej książce „Droga do szczęścia” wskazuje sześć cech charakterystycznych takiej osoby:
Empatia – czyli zdolność do postrzegania sytuacji z perspektywy drugiej osoby i zrozumienia tego, co odczuwa.
Umiejętność słuchania – pełne skupienie na tym, co chce przekazać rozmówca zarówno werbalnie, jak i niewerbalnie.
Kontakt wzrokowy – zdolność do spojrzenia komuś w oczy i wytrzymania czyjegoś spojrzenia.
Entuzjazm – szczere docenienie działań lub pomysłów drugiej osoby.
Pewność siebie – działanie w sposób autentyczny, z poczuciem słuszności i bez zamartwiania się.
Umiejętne wysławianie się – właściwy dobór słów i form ekspresji dostosowany do odbiorcy.
Autorka te wszystkie cechy trafnie podsumowuje jako absolutna obecność. Charyzma jest przymiotem ludzi, którzy potrafią „wykorzystywać” teraźniejszość. Angażują się w nią w 100%, dzięki czemu odbiorcy mają poczucie więzi z taką osobą. To też bardzo ważny krok do zbudowania zaufania.
Biorąc pod uwagę jakość i sposób dzisiejszej komunikacji międzyludzkiej – takie utrzymywanie uwagi, z pewnością robi wielkie wrażenie. Firmy PR, doradzające wysoko postawionym politykom, zwracają na to szczególną uwagę.
Przyznasz, że dużą autentyczność wzbudza ktoś ważny, kto poświęca czas, aby wysłuchać problemów przeciętnych osób. Coraz częściej jest tak, że politycy sami szukają takiego kontaktu. Stąd też kampanie wyborcze prowadzone są w sposób jak najbardziej otwarty, aby być jak najbliżej swoich wyborców.
Niestety charyzma nie zawsze jest atrybutem pozytywnym.
Historia przedstawia nam wiele osób, które wykorzystały ją do strasznych celów. Trudno jednak zaprzeczyć stwierdzeniu, że np. Adolf Hitler nie był osobą charyzmatyczną, bo był.
Powyższe cechy mogą być tak wyćwiczone, że odbiorca nie dostrzeże prawdziwej wartości danej osoby. Przykład dyktatorów i ich zdolność gromadzenia mas ślepo im wierzących – to właśnie pokazuje.
Charyzma z pewnością jest znaczącym elementem rozwoju osobistego i projektowania życia. Pamiętajmy jednak, żeby zawsze wiązać ją z autentycznością i prawdą.
A Wy jak uważacie, czy charyzmy da się nauczyć?
