Wszystkie dzieci to mistrzowie kreatywności. Tylko one mogą zmienić dywan w małe jezioro albo sprawić, że plastikowe zabawki przemówią. Kreatywność u dzieci często nie ma granic.
Mam wrażenie, że takiego myślenia na pograniczu marzeń i fantasty brakuje nam dorosłym – na co dzień. Jesteśmy skupieni raczej na planowaniu kolejnych działań, odbiorze kolejnych bodźców i dryfowaniu w morzu informacji. Im bardziej jesteśmy w to zaangażowani, tym mniej mamy czasu na kreatywność.
Dziecko żyje w niewinnym świecie, który samo może kształtować i zmieniać. Nie musi przy tym niczego dłużej planować. O nic nie musi dbać z dużym wyprzedzeniem. Dzięki temu w głowie jest miejsce na wspaniałe rzeczy i doznania.
Czy każdy z nas nie chciałby być znowu jak dziecko chociaż przez chwilę? Zostawić świat planowania i przenieść się do dowolnie wybranej baśni?
Niestety z wiekiem tracimy zdolność do bycia kreatywnym. Proces ten znacząco przyśpiesza system edukacji, który narzuca nam granice, dyscyplinę i rygor. Staramy się być perfekcyjni i jednocześnie trudno nam zmienić sposób myślenia. To z kolei może hamować nasz rozwój. Dziecko nie ma z tym problemów.
Wszystkie dzieci są artystami. Rzecz w tym, by pozostać artystą, gdy się dorośnie – Pablo Picasso.
George Land, autor książki „Grow or Die”, przeprowadził badania na grupie 1600 dzieci w różnym wieku z wykorzystaniem specjalnych testów myślenia kreatywnego. Wynika z nich, że pomiędzy trzecim a piątym rokiem życia 98% dzieci mieściło się w kategorii „geniusze myślenia”. Natomiast po zbadaniu kilkunastu tysięcy dwudziestopięciolatków okazało się, że jedynie 2% z nich potrafiło myśleć kreatywnie. To dobitnie pokazuje, że w procesie edukacji i z wiekiem oduczamy się kreatywności.
Uczymy się rozumować logicznie i to oczywiście nic złego, ale w nadmiarze zabija to naszą wyobraźnię i kreatywność.
